Onderweg in Coromandel

Dag 2, 3 en 4 in n-z.
Het prachtige b en b moesten we helaas verlaten. Slechts 1 nachtje geboekt. De campervan opgehaald, ingeladen en we vertrokken naar het zuiden. Het links rijden was toch wel even wennen maar dat gaat snel. Tante Fien ( Michels-Bennenbroek uit Deurne), in Te Kauwhata! Zat al 2 uur op ons te wachten. Ze woont in een park met een soort aanleunwoningen maar dan in onze ogen van het luxe soort: Apart staande bungalowtjes met een prachtig uitzicht op een vallei. Ze is als 20-jarige met haar familie (9 kinderen) vertrokken uit Nederland. 6 Weken op een schip. Er was een gezin waarvan de moeder constant misselijk was. Ze heeft toen voor de kinderen van die moeder moeten zorgen. Haar man Hein heeft ze in Nieuw-Zeeland leren kennen. Hein veranderde zijn naam al snel in John om het integratieproces te kunnen versnellen. Ook zijn kinderen moesten alleen Engels praten, ook thuis. Dat werd hem niet altijd door andere Nederlanders in dank afgenomen. Tante Fien vertelde leuke anekdotes waaronder die van dokter Wiegersma. Toen ze naar de lagere school ging had ze nog geen voortanden. Wiegersma wilde wel een paar spijkers in haar gehemelte slaan als vervanging. Ze was daar zo van geschrokken dat de tanden spontaan begonnen te groeien! We hebben samen gegeten in een cafetaria: dat zie je hier erg veel.
,s Avonds zijn we doorgereden naar het Coromandel Forest park bij Kauaeranga en de auto op een camping-weiland geparkeerd. Geen voorzieningen dus de volgende dag ongewassen aan een nieuw avontuur begonnen. In dit park zijn enkele Kauri-trees te bezichtigen. De enige paar die nog zijn overgebleven na een ontbossing tussen 1860 en 1928. Je begrijpt niet hoe ze die immens grote bomen doorgezaagd kregen, met de hand natuurlijk. Er was destijds een grote industrie; tramrails door de bossen om het hout te vervoeren. Er zijn zo'n 20.000 huizen gebouwd van dit hout. Nu is het een toeristische attractie maar dan moet je er wel wat voor over hebben. Een flinke tocht naar boven van zo'n 2 uur. Maar wat een prachtig bos! Hoge varens van wel zo' n 15 meter, veel boomsoorten en ontzettend mooie varensoorten. Een subtropisch woud met als voordeel dat er geen gevaarlijke beesten of insecten zitten. Dat is trouwens nergens in Nieuw-Zeeland: voor gevaarlijke dieren hoef je niet bang te zijn. Alleen de sandflies schijnen lastig te zijn, maar die zijn we nog niet tegengekomen.
Langs de Coromandel coast zijn we richting Coromandel gereden; een kust met prachtige, filmachtige vergezichten. Onderweg hebben we de Rapaira Watergardens bezichtigd: een mooi aangelegde tuin a la Groei en Bloei met op het einde een leuke waterval. De dorpjes hier stellen niet veel voor; alles op het toerisme gericht. Uiteindelijk hebben we in Te Herenga een camping gevonden waar nog plaats was. Druk hier.