Reünie familie Michels

Aan het einde van de tweede week gaan we richting Tauranga, naar Matakana Island,  met de ferry over vanuit Omokoroa beach. Familiebezoek. Je gelooft je ogen niet wanneer je bij het huis van Mary en Roger Gainsford-Michels aankomt. Een prachtige locatie; direct aan zee. Ze hebben zo'n 30 km strand tot hun beschikking waar je niemand anders tegenkomt! Mary heeft hun huis en tuin omgetoverd tot een trouw, en/of feestlocatie en daar is het perfect voor geschikt. (Mary trouwens ook). Het uitzicht vanuit hun huiskamer op de stad Tauranga is groots. De stad Tauranga is een havenstad die profiteert van de groei van de economie. Alles wordt geëxporteerd; de beste kiwi's, avocado's, hout, graan etc. Er ligt een groot cruiseschip in de haven en er liggen veel toeristen aan het strand. Vanwege een bosbrand kunnen we de Maunganui -mountain niet beklimmen.
Na een rondrit door de stad lunchen we in Bethlehem en maken kennis met zoon Glenn. Hij werkt met zijn vader in een hun machine-uitleverbedrijf. 
Daarnaast exporteren ze kiwi's en avocado's. Zondag 17 januari vond hier de reünie van de familie Michels plaats: de kinderen, kleinkinderen én achterkleinkinderen van tante Fien (meisjesnaam Bennenbroek, weduwe van Hein Michels) en tante Trees (meisjesnaam de Crom, weduwe van Piet Michels) waren bijna allemaal aanwezig. Straffe drinkers hier! Heel gezellig en leuk om met iedereen kennis te maken. Hoewel het moeilijk is al die namen te onthouden.  Het gaat er gemoedelijk aan toe hier in Nieuw-Zeeland: een familie van 18 volwassenen én kinderen wordt met de eigen boot van het eiland gehaald. De boot gaat met passagiers en al op de trailer die hen naar het huis rijdt. Gewoon uitstappen uit de boot! We betrappen ons erop dat we in het Engels gaan denken als je zoveel in het Engels converseert. 4 Dagen prachtig weer, gekajakt en gezwommen, gefeest en veel gekletst. De terugtocht van het eiland is regenachtig tot aan Napiers toe. Prachtige bergen en vergezichten komen we onderweg tegen. Hier en daar een waterval. De stad Taupo aan het meer laten we links liggen. We zijn weer te laat vertrokken. Na een aardbeving in de twintiger jaren van de vorige eeuw is de stad Napiers opnieuw gebouwd, nu in Art deco- stijl. De huizen, vooral in de binnenstad, zien er leuk uit. Jammer dat je veel naar boven moet kijken want onderin zitten de winkels met hun hedendaagse gevels. We zijn hier echter voor de Gennets, oftewel de Jan van Gents. Grote vogels die bij elkaar op enkele eilandjes zitten, ver van de bewoonde wereld op de Kidnappers cape. We zullen dat bezoek niet snel vergeten! Op een open tractor in de stromende regen, zeil boven ons hoofd, vertrekken we al butsend en klutsend 's ochtends om half 7. Zo vroeg in verband met laag getij. Anders kun je niet het strand op. We hebben maar enkele meters tussen de zee en de rotspartij aan de andere kant. Nog geen maand geleden zijn hier hele stukken rots omlaag gedonderd vanwege de wind en de regen. We zien niet zoveel op de heenreis die zo'n 3 kwartier duurt. De groep vogels die we al wandelend een bezoek brengen, maakt veel goed. Hun  duikvluchten zijn geniaal; dat hadden we bij  Whitiangi al gezien. Op deze plek zien we de vogels vooral in zittende positie, al of niet beschermend over hun jong gebogen en om de beurt voedsel vergaren en voeden. De stank van hun uitwerpselen wordt gelukkig door de regen verminderd. Op de terugweg komt de zon door. Veel puf om nog iets anders te gaan doen hebben we niet: heerlijke koffie in de stad en op naar de camping om de spullen te drogen in de zon. Bijkomen want de ochtend begon voor ons al om half 6; kort nachtje want Hennie is (weer) verkouden.